ای تمام غزل ها فدایت
پشت اندیشه ها رد پایت
مانده بر شانه شعر هایم
بار سنگین افسانه هایت
با همین بیت های مه آلود
می سرایم دلم را برایت
هستیم جز همین شعر ها نیست
باز می ریزم آن را به پایت
جای صد زخم در سینه دارم
از تو اما ندارم شکایت
خلوت سرد و سنگین دل را
پر کن از موج گرم صدایت
از توچیزی نمی خواهم آری
جز همین خلوت بی ریایت
با تو باید شبی بود تا دید
غیرت سبزت،ای بی نهایت
اسماعیل حسن زاده
آسمان زندگی افتاده ای؟جولان بده
تو خدائی کرده ای
عرصه اینجا تنگ شد بر یک رفیق خام و ناچیزی چو من
آسمان زندگی رنگ رویت
رنگ هفت از هفتمین رنگین کمان آسمان هفت
_بی نظیر_
آسمان زندگی
قهر کردی با زمین
یا زمین رانده تو را از پیش خود
_ لعنت و نفرین به آنکس چون تو را راند ز خود_ ...
آسمان زندگی درد هایت بهتر از درد زمین
حرف هایت صد برابر دلنواتر زین زمین
یک زمین خشک و بی آب و علف
مردمی بس نا خلف، بس بی هدف
ادامه شعر
خدایا ! دلم باز امشب گرفته
بیا تا کمی با تو صحبت کنم
بیا تا دل کوچکم را
خدایا فقط با تو قسمت کنم
***
خدایا ! بیا پشت آن پنجره
که وا می شود رو به سوی دلم
بیا،پرده ها را کناری بزن
که نورت بتابد به روی دلم
***
خدایا! کمک کن به من
نردبانی بسازم
و با آن بیایم به شهر فرشته
همان شهر دوری که بر سردر آن
کسی اسم رمز شما را نوشته
***
خدایا! کمک کن
که پروانه شعر من جان بگیرد
کمی هم به فکر دلم باش
مبادا بمیرد
***
خدایا! دلم را
که هر شب نفس می کشد در هوایت
اگرچه شکسته
شبی می فرستم برایت
از جهان تا خدا هزار ایستگاه بود"
در هر ایستگاه که قطار می ایستاد، کسی کم میشد
قطار می گذشت و سبک می شد
زیرا "سبکی" قانون خداست
قطاری که به مقصد خدا می رفت،به ایستگاه بهشت
رسید
پیامبر گفت:اینجا بهشت است
مسافران بهشتی پیاده شوند،اما اینجا ایستگاه آخرین نیست
.مسافرانی که پیاده شدند،بهشتی شدند
اما اندکی،باز هم ماندند،قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند
آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت:درود بر شما... راز من همین بود
آن که مرا میخواهد، در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد
میون ضریح دستات پدرم تپشای زندگی گل میکنه
عمریه برای خوشبختی ما سختی راهو تحمل میکنه
پدرم فانوسک ترانه هام پیش خورشید نگاه تو کمه
به خدا گرمی او نگاهتم واسه من قد تموم عالمه
زلفای نقره ای روی سرت مشق زندگی رو از سر میگیره
با تو قاموس قشنگ عاشقی تا همیشه سبزه ونمیمیره
کاش بدونی برکت دعای تو تکیه گاه آرزوهای منه
بی تو هر فصل کتاب عمر من به خزون زندگی رسیدنه
پدرم تو معبد نوازشات سجده های شکرمو جا میارم
غربت نگاه بارون زده امو به طلوع دستای تو میسپارم
